Hún lærði snemma að vonsku heimsins dugar ekki að gráta
Hörkuna á eigin skinni reyndi agnar lítil hnáta
Draumar hennar leyndarmál sem niðdimm nóttin felur
þeir deyja þegar dagsbirtan örygginu stelur
Þau eru víða börnin sem að gráta sig í svefn
Vita vel um allt það sem gæti orðið þeim um megn
Börn sem eiga bága að og líf sem engu eyrir
börn sem eiga sorg og kvöl sem engin nokkru sinni heyrir
Lítil strá sem lang flest standa varla fram úr hnefa
Læra snemma að búast við bæði vonbrigðum og trega
Kaldur heimur kunnuglegur þeim sem ekkert annað þekkir
Kunna að setja upp grímu og bros sem ókunnuga blekkir
Þessi var lengi í vinnslu og var lokið í febrúar 2019. Upphafið gömul svarthvít ljósmynd af stúlku í sparikjól, stillt upp við stól (og já, á einum tímapunkti voru öll þessi orð í ljóðinu). Ef vel er að gáð má sjá mikla sorg eða depurð í augum barnsins og þessi þversögn, hátíðleg uppstillingin og sorgin þvældist fyrir mér og truflaði mig töluvert um leið og talaði til mín… en hér fylgir mynd af mér og Kattý Hattý Jensen eða Kötu systir…
Skrínið 